Dariusz Adamczuk: Pogoń Nowa to nie tylko Matlak i Adamczuk

Odkąd Pogoń Nowa zgłosiła swój zespół do rozgrywek seniorskich, nie ma właściwie dnia, by nie załatwiał czegoś dla klubu, którego stał się – wraz z Grzegorzem Matlakiem – wizytówką.

Twierdzi, że aby zostać piłkarzem potrzeba trochę szczęścia. Dariusz Adamczuk opowiada także dlaczego dopiero teraz tak naprawdę żałuje swojej absencji w finale Hiszpania – Polska i kto był jego pierwszym piłkarskim idolem.
Ze srebrnym medalistą z Barcelony, piłkarzem Dariuszem Adamczukiem, rozmawiali: Ewelina Kolanowska i Marek Kachnowicz z serwisu infoludek.pl.
Kim chciałeś być, gdy byłeś małym chłopcem?
- Piłkarzem. Zawsze piłkarzem.
Jesteś wychowankiem Pogoni. Podobno trafiłeś do tego klubu, bo jeden z trenerów zauważył Cię na turnieju drużyn podwórkowych?
- Tym trenerem był sam Florian Krygier… Rzeczywiście trafiłem wtedy do Pogoni, ale najmłodszym rocznikiem był rocznik ’67, ja zaś urodziłem się w 1969. Po dwóch, trzech treningach zrezygnowałem, bo po prostu nie dawałem rady. Udało mi się zostać w Pogoni za drugim podejściem. Byłem wtedy w czwartej klasie podstawówki, a moim nauczycielem WF-u był trener Biela. To on zaprosił mnie na treningi do klubu. Przyszedłem i już zostałem.
Jakim drużynom kibicowałeś wtedy, a jakim kibicujesz teraz?
- Kiedyś tylko Pogoni, teraz też Pogoni Nowej (śmiech). Lubię oglądać angielski futbol, nie mam ulubionej drużyny, za to moi synowie wprowadzili w domu podział: starszy kibicuje Chelsea, młodszy – Barcelonie.

 Czytaj cały wywiad

Komentarze